Gniewosz Władysław (1847–1924), agronom i polityk. Syn Damiana i Urszuli z Turkułłów. W życie publiczne wkroczył po trzydziestce, jako członek Tow. Gospodarskiego (prezes oddziału w Brodach 1895–8), członek Wydziału Okręgowego Tow. Kredytowego Ziemskiego w Brodach (od r. 1893) i członek Rady Powiatowej na przemian w Złoczowie i Brodach (zast. marszałka w l. 1899–1905). W majątku Kąty (w pow. brodzkim) prowadził wzorowo gospodarstwo leśne, a utworzywszy spółkę melioracyjną z 1 600 udziałowców przeprowadził w l. 1892–6 osuszenie 4 000 ha błot pod Oleskiem, po czym przez 3 lata prowadził uprawę doświadczalną na torfowiskach i starał się drukiem spopularyzować ten dział produkcji. Przed wyborami sejmowymi w r. 1895 ogłosił broszurę Do wyborców rolników, wskazując braci-szlachcie potrzebę większej aktywności na terenie Sejmu, podkreślając też solidarność interesów wielkich i małych rolników. Nie wszedł jednak do Sejmu, za to do Rady Państwa obrany z V kurii w Brodach; posłował krótko (1897–9) złożył mandat z powodu choroby oczu. W r. 1903 należał do organizatorów Wiecu Narodowego we Lwowie i został wiceprezesem wyłonionego przez wiec Komitetu Pracy Narodowej, nieudanej próby stworzenia frontu szlachecko-mieszczańskiego przeciw radykalizmowi. Po raz drugi znalazł się w parlamencie tylko na kilka miesięcy w r. 1906/7, obrany z wielkiej własności Sanok–Krosno. Dłużej pracował w Sejmie, jako poseł I kurii w Złoczowie w l. 1901–13. Chociaż obrany na wschodzie, zbliżył się do konserwatystów krakowskich uznając potrzebę ustępstw na rzecz demokracji. Występował głównie w sprawach gospodarczych, w roli sprawozdawcy projektów ustaw i przedłożeń z zakresu leśnictwa, ogrodnictwa, melioracji, policji budowlanej itp. W r. 1901 przedstawił jako własny wniosek projekt nowej ustawy leśnej, w r. 1905 wniosek o poprawę warunków bytu urzędników rad powiatowych. Wypowiadał się i poza Sejmem za reformą samorządu, za odciążeniem gmin od zakresu funkcji powiatowych nad gminami, zaś Wydziału Krajowego nad radami powiatowymi. Po strajkach rolnych w r. 1901 próbował organizować na Podolu «polską organizację społeczną», która zrzeszałaby pod patronatem ziemiańskim miejscową ludność polską. W r. 1905 wystąpił G. jako sprawozdawca szlacheckiej większości sejmowej w sprawie wniosku Stapińskiego o reformę ordynacji wyborczej. Oświadczył wtedy, że godzi się co najwyżej na wprowadzenie V kurii z wyborów powszechnych z taką liczbą mandatów, która nie pociągnie za sobą majoryzacji warstw posiadających. W następnych latach, aż do 1913 r. na plenum już prawie nie występował. Czas wielkiej wojny spędził w swym majątku, w r. 1914 więziony był w Złoczowie. Zmarł w Kątach. Z żony, Anieli z Hubickich, zostawił syna Feliksa.
Fotografie w posiadaniu rodziny; – Estreicher; – Buszko J., Sejmowa reforma wyborcza w Galicji, W. 1956 s. 42; Feldman W., Stronnictwa polit. w Galicji, Kr. 1907 I 240; – Gniewosz W., Die genossenschaft zur Trockenlegung der Moore in Olesko; 1903; tenże, Mowa na sejmiku w Złoczowie, Brody 1902; tenże, Organizacja społeczna w kraju, Brody, 1902; tenże, Reforma rad powiatowych, Lw. 1905; tenże, Trzy lata upraw na ziemi torfowej, Lw. 1900; tenże, Znaczenie i potrzeby ogrodnictwa w Galicji, „Przegl. Pol.” 1908; – Bobrzyński M., Z moich pamiętników, Wr. 1957; Schematyzmy gal.; Stenogramy sejmowe 1901–13; – B. Jag.: rkp. 8087–8093; (Korespondencja G-a); B. Ossol.: rkp. 6815; – Informacje od rodziny.
Stefan Kieniewicz